Rzymskokatolicki kościół pw. Wniebowzięcia NMP został zbudowany w połowie XIII wieku. Jego powstanie przypisuje się Zakonowi Szpitalników św. Jana, o czym świadczy herb zakonny. Ponadto wskazuje na to styl kościoła i bogata dekoracja kamieniarska. W świątyni można zauważyć opóźnione elementy romańskie, takie jak wsporniki kamiennych żeber sklepień prezbiterium, dwa pastoforia na wschodniej ścianie prezbiterium, a na zewnątrz kamienny gzyms z motywami zoomorficznymi pod podwójnym oknem w wieży. Kamienne pastoforia na północnej ścianie prezbiterium i kamienna chrzcielnica z kręconym trzonem są typowe dla sztuki późnogotyckiej. Kościół posiadał murowaną wieżę przed 1438 rokiem. Podobno kościół został zbudowany przez szpitalników. Znane są wzmianki dotyczące zakonników na zamku nad pobliskimi Medziankami. Pełnili oni funkcję wojskowo-strażniczą. W Hanuszowcach mieli klasztor, w którym rzekomo prowadzili także szpital. Podczas wypraw krzyżowych w Ziemi Świętej zdobyli doświadczenie medyczne, dlatego uchodzili za dobrych felczerów.
Podczas remontu kościoła w 1997 roku, a dokładniej w czasie wymiany współczesnej posadzki w prezbiterium, odkryto kamienne epitafium z herbem rodu Soós. Po renowacji zostało ono umieszczone na ścianie południowego przedsionka kościoła, który przez miejscowych nazywany jest „domkiem hrabiowskim”. Według źródeł pisanych został tu pochowany Ján Soós, ostatni męski potomek tej gałęzi rodu (ultimus Soós).
