Dolina Śmierci to obszar, na którym od 25 do 27 października 1944 roku toczyły się najcięższe bitwy czołgowe wojsk radzieckich po przekroczeniu granicy czesko-słowackiej. Jest to dolina położona na Wyżynie Ondawskiej, utworzona przez potok Svidničanka. Nazwa Dolina Śmierci pochodzi od największej bitwy czołgowej w ramach operacji dukielsko-preszowskiej (znanej też jako operacja karpacko-dukielska).
Przeszkoda przeciwczołgowa – ostrosłup – smoczy ząb
Podczas II wojny światowej pojazdy opancerzone, a zwłaszcza czołgi poczyniły znaczne postępy technologiczne, a wydarzenia na polach bitew tego konfliktu pokazały, że to właśnie one niejednokrotnie decydowały o wynikach krwawych rozgrywek. Z tego powodu w strefie obrony stosowano zabezpieczenia przeciw czołgom, tak zwane środki aktywne i pasywne. Chodziło o to, by spowolnić czołgi i nakierować je w miejsce, w którym mogłyby zostać zneutralizowane z użyciem broni przeciwpancernej. Smocze zęby były używane przez wiele armii w Europie. Niemcy stosowali je na szeroką skalę na Linii Zygfryda i Wale Atlantyckim. Pomiędzy smoczymi zębami często układano miny, które miały za zadanie rozbrojenie czołgów. Ostrosłupy zazwyczaj umieszczano w linii i w kierunku, z którego spodziewano się wrogiego natarcia.
Raz na dwa lata w Dolinie Śmierci odbywa się rekonstrukcja walk z okresu II wojny światowej z udziałem dwustu statystów.
