Parterowy dwór o nieregularnym planie został zbudowany w XVI–XVII wieku. Archiwalia z tego okresu podają niezbyt szczegółowe informacje o dworach, dlatego czas budowy możemy określić na podstawie detali architektonicznych, takich jak sklepienia kolebkowe z lunetami i wydłużonymi kalenicami, kamienny portal z fasetami w ościeży i inne elementy kamienne, które należy umiejscowić w XVI wieku. W XVIII wieku dwór został przebudowany. Do ściany zachodniej dobudowano toaletę, do ściany północnej sień wejściową, a do wschodniej dodatkowe pomieszczenie. Ujednolicono też dekorację fasad, a powstanie centralnego kominka pociągnęło za sobą konieczność przebudowy wnętrza. Od 1869 roku istnieje udokumentowana gospodarka sadownicza. Na przełomie XIX i XX wieku, po rozbudowie sieni, ponownie przebudowano fasady, wymieniono wypełnienia otworów okiennych i wejściowych, posadzki i pokrycie dachu. Dwór jest w całości podpiwniczony, sklepienia w piwnicy są kolebkowe, otynkowane. Przyziemie składa się z czterech pomieszczeń – od strony północno-zachodniej i południowo-wschodniej znajdują się płaskie stropy. Pomieszczenie północno-zachodnie nakryte jest sklepieniem kolebkowym z naprzemiennym układem lunet ze sztukateriami, a pomieszczenie południowo-zachodnie sklepieniem kolebkowym z lunetami. Toaleta z wejściem z południowo-zachodniego pomieszczenia ma sklepienie kolebkowe, przedsionek i dobudówka przy wschodniej ścianie – płaskie stropy. Otwory wejściowe z ościeżnicami kasetowymi umieszczono we wnękach z łukowymi sklepieniami i skośnymi ościeżami, otwory okienne znajdują się w podobnych wnękach. Ciekawym rozwiązaniem jest wejście na poddasze. Dwuramienna kamienna klatka schodowa umieszczona w grubości muru, doświetlona niewielkim otworem szczelinowym z ukośną ościeżą; prowadzi do niej kamienny portal z fasetami zakończonymi trójkątnymi noskami. Podobny, bardzo archaiczny element kamienny znajduje się także w piwnicy pod przedsionkiem z XVIII wieku, gdzie w późniejszym okresie zamurowano oścież wykorzystaną podczas barokowej przebudowy jako nadproże otworu. Zachował się także profilowany gzyms nieznanego otworu we wschodniej ścianie północno-wschodniego pomieszczenia z okresu poprzedzającego barokową przebudowę. Południowo-zachodni narożnik północno-wschodniego pomieszczenia wypełnia duży okrągły kominek zdobiony po obwodzie profilowanym gzymsem. Wraz z nim w okresie baroku powstał nowy, wysoki komin. Na poddaszu zachowały się pozostałości gzymsów z wysoką, historyczną więźbą dachu mansardowego. Pokrycie dachowe stanowi blacha ocynkowana z przełomu XIX i XX wieku z otworami wentylacyjnymi i kutymi zdobieniami. Elewacje w poziomie są artykułowane profilowanym gzymsem wieńczącym, a w pionie narożnym boniowaniem. Otwory okienne mają obramienia z profilowanymi gzymsami nadokiennymi. W połowie XIX wieku dwór należał do Eleonory Berzeviczy (była ona jego pierwszą znaną właścicielką).
Renesansowy dwór leży na Szaryskim Szlaku Zamkowym.
