Wschodniosłowackie Powstanie Chłopskie, znane także jako Powstanie Choleryczne, z lipca i sierpnia 1831 roku, wybuchło w żupach zemplińskiej, abowskiej, szaryskiej i spiskiej. W powstaniu uczestniczyło 40 tysięcy powstańców ze 150 wsi i miasteczek. Bezpośrednim powodem powstania był nieurodzaj i epidemia cholery. Wprowadzone obostrzenia ludzie odebrali jako zamiar otrucia chłopów pańszczyźnianych i przejęcia ich ziem. Bunt został stłumiony, a sądy stanowe natychmiast przystąpiły do wykonywania wyroków śmierci przez powieszenie. Wykonano 119 egzekucji. Choć powstanie wygasło, wpłynęło na prace węgierskiego sejmu w latach 1832–1836, który zajął się kwestią pańszczyzny, przyznając chłopom pańszczyźnianym pewne, choć niewielkie, prawa.
W 1938 roku wzniesiono pomnik, którego głównym motywem jest brązowy posąg kroczącego triumfalnie mężczyzny, umieszczony na wysokim pylonie. U podstawy znajduje się rzeźba z piaskowca przedstawiająca siedmiu powstańców, symbolicznie reprezentujących różne stany. Byli to głównie właściciele ziemscy, mieszczanie, chłopi najemnicy i wyrobnicy, górnicy, biedota (miejska i wiejska) oraz pracownicy państwowi (sołtysi, nauczyciele, żandarmi).
Cały pomnik ma dwadzieścia metrów wysokości, z czego postacie tworzące rzeźbę mają nawet 3,2 metra. Posąg wykonany z brązu postawiony na pylonie ma 4,2 metra wysokości. Mężczyzna ten trzyma w uniesionej prawej dłoni gałązkę, która sama ma 40 cm długości.
