Wieś Šalgov od 1315 roku należała do właściciela ziemskiego Pavla i jego potomków z rodu Tekule, którzy osiedlili się tutaj i używali pierwotnej nazwy miejscowej Šalgov. W XVI wieku właścicielami wsi Šalgov stali się Uzowie (Uszowie), również gałąź rodziny Tekul. Zmiana ta odzwierciedla się od XVII wieku w nowej oficjalnej nazwie wsi, która potwierdza, że Šalgov należy do rodu Uzów. I tak w dokumencie z 1773 roku występuje na przykład forma „Usowsky Salgow” lub „Usz-Salgó”.
Uzowie byli właścicielami wsi aż do XIX wieku, kiedy przeszła ona w ręce Semseyów, a następnie Péchów. Dominantą wsi, obok kościoła, około połowy XIX wieku, stał się późnoklasycystyczny pałac rodu Péchów. Do jego budowy wykorzystano starsze fundamenty, prawdopodobnie pierwotnego dworu. Pałac został zbudowany na wzgórzu nad kościołem w latach 1840–1850. Teren, na którym stoi, nazywany jest zwyczajowo Panská lúka, czyli Pańska Łąka. Péchowie założyli także park, którego najsłynniejszym okazem jest chroniona sekwoja olbrzymia. Mniej więcej w tym okresie mógł zostać zbudowany także spichlerz, choć istnieje przypuszczenie, że może być on nawet starszy.
Późnoklasycystyczny pałac ma podwyższone przyziemie i dwa płytkie boczne ryzality na głównej fasadzie, które mają narożne boniowanie i dwa okna pośrodku ze wspólnym nadprożem. Budynek był zamieszkiwany przez Péchów do 1945 roku. Po zakończeniu II wojny światowej majątek Péchów został bezprawnie skonfiskowany przez państwo. Od tego czasu pałac był wykorzystywany do różnych celów. Mieścił się w nim między innymi dom dziecka (1951–1961), w którym umieszczano sieroty, półsieroty i nieślubne dzieci z całego kraju preszowskiego.
Wokół pałacu znajdował się park, po którym zostało trochę drzew, m. in. sosna, buk pospolity (Fagus sylvatica ‚Atropunicea‘), kilka lip, ale najbardziej znana jest sekwoja olbrzymia. Jest to cenne drzewo iglaste, które ze względu na rzadkość występowania w 1989 roku zostało objęte ochroną.
