Miejscowość Hermanovce leży w wąskiej dolinie potoku Hermanovskiego, 20 km od Preszowa.
„Villa Hermani Superior et Inferior – Osada Hermanovce Górne i Dolne” – tak brzmi pierwsza pisemna wzmianka o Hermanovcach. Informacja pojawiła się w źródłach historycznych 21 lutego 1320 roku w związku z podziałem dziedzicznych posiadłości rycerza Mikuláša Merše ze Svinej.
Po najazdach tatarskich, około 1242 roku, opuszczone posiadłości zostały zajęte przez nowych szlachciców i lojalnych żołnierzy. Prawdopodobnie w tym czasie na tereny Górnych Węgier przybył Niemiec nazwiskiem Hermann, który został sołtysem dzisiejszych Hermanoviec. Ciekawostką jest fakt, że przez wiele stuleci istniały dwie wsie, Górne i Dolne Hermanovce – później nazywane Šemšey Hermanovce i Stankay Hermanovce. Jedna część należała do właścicieli ziemskich z posiadłości Šebeš (od 1372 roku), druga zaś do właścicieli z posiadłości Šemša (od 1426 roku). Wsie oddzielał potok Hermanka. Podobno wieś miała dwóch sołtysów i dwa cmentarze, ale wspólny kościół. Źródła historyczne podają, że Hermanovce kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk – należały do taki rodów jak Chirke, Synka lub Sinka, Sebessy, Šemšey, Bertoty, Forgach, Usz, Sztankay, Révesz. Obie wsie połączono w XVIII wieku, za czasów, gdy majątki te należały do rodziny Péchów.
Ród ten przeniósł się do wschodnich Węgier, dzisiejszej wschodniej Słowacji, po najazdach tureckich. Do głównych posiadłości rodu Péchów należała Pečovská Nová Ves i okolice.
Historia dworu zaczęła się około 1772 roku, kiedy właścicielami ziemskimi i patronami byli Ladislaus Péchy, królewski radca przyboczny za panowania cesarzowej Marii Teresy, i jego żona Zsófia Úsz. Historia Franciscusa Péchy, który był cesarskim komisarzem i zarządzał okolicznymi wsiami, to zarazem historia wielkiej miłości. Kiedy Franciscus poprosił o rękę córkę bardejowskiego ziemianina, Barborę Bereczkę, odpowiedziano mu, że chętnie, ale najpierw niech jej zbuduje nowy dwór na wzgórzu. Życzenie ukochanej Barbory zostało spełnione, a ona odwdzięczyła się mężowi i wsi, budując naprzeciwko dworu piękny kościół, którego ołtarz wyszedł spod dłuta słynnego Mistrza Pawła. W 1818 roku kazała zbudować mauzoleum na sześciu kamiennych filarach z kamienną kopułą przed głównym wejściem kościoła. Pod mauzoleum po dziś dzień spoczywają trumny Franciscusa Péchy i jego żony Barbory. Do dworu należał niegdyś park angielski o powierzchni trzech hektarów, folwark, gorzelnia, rozległe lasy i pola uprawne. Na terenie posiadłości właściciel zbudował dla przyjaciół rodziny domek myśliwski, kort tenisowy i obszerny naturalny basen zasilany wodą ze strumienia. Do 1948 roku w części dworu mieszkała jeszcze jego żona Klára, z domu Bánó de Tapolylucska et Kükemezö z córką Klárą. Następnie budynki służyły jako szkoła, ale z biegiem czasu popadły w ruinę.
W latach 90. XX wieku potomkowie odzyskali część pierwotnej posiadłości i postawili sobie za punkt honoru jej ocalenie i zachowanie rodzinnego dziedzictwa – parku, budynków i lasu. Obecnie dwór znajduje się w rękach spadkobierców rodziny Péchy, Kláry Szakall von Losoncz, która jest wnuczką ostatnich właścicieli i która doprowadziła dwór do obecnego stanu. Działa tu hotel, który jako jedyny na Słowacji i jeden z siedmiu w Europie otrzymał wyróżnienie najbardziej romantycznego obiektu hotelowego.
