Drewniana cerkiew z 1764 roku zbudowana na kamiennej podmurówce, od zewnątrz deskowy szalunek. Przed przedsionkiem z wieżą, zwanym potocznie babińcem, dobudowano miniaturowy przedsionek. W przeszłości wejście do cerkwi znajdowało się od południa, obecnie usytuowane jest od wschodu. Wszystkie trzy części cerkwi, tj. przedsionek, kwadratowa nawa i prezbiterium zakończone są cebulowymi wieżyczkami zwieńczonymi krzyżem. Dach i wieżyczki kryte gontem. W cerkwi nie było kompletnego ikonostasu. Za najstarszą część inwentarza można uznać ikonę Hodegetria z XVII wieku, wykonaną na desce z drewna iglastego. Główna ikona Eleusa pochodzi z pierwszej połowy XVIII wieku. Św. Pokrowa, ikona znajdująca się poniżej, jest dziełem warsztatu w Rybotyczach (Polska) i pochodzi z połowy XVIII wieku. Carskie wrota zostały wyrzeźbione w jednej z profesjonalnych pracowni rzeźbiarskich w mieście i pochodzą z końca XVII wieku. Z ustnych przekazów wynika, że w czasie II wojny światowej oryginalne carskie wrota zostały zniszczone i zastąpione obecnymi, sprowadzonymi z Krajnej Bystrej. Inne ikony znajdujące się w świątyni także pochodzą z Krajnej Bystrej, z nieistniejącej już dziś cerkwi pw. św. Michała z 1791 roku. Ikona św. Michała walczącego ze smokiem pochodzi z końcówki XVII wieku. Ikona św. Onufrego – świętego pustelnika w przepasce z liści wokół bioder, z długą brodą, pochodzi z tego samego okresu. Para lwów jest symbolem pustelnika i cnót. Ikona Chrystusa Nauczyciela w prostej szacie pochodzi z ostatniego ćwierćwiecza XVII wieku. Rząd świąteczny przedstawia główne święta roku kościelnego. Chrystus i Maryja pochodzą z końca XVII wieku i początku XVIII wieku. Drewniana dzwonnica ma trzy dzwony. Jeden dzwon z 1769 roku ma inskrypcję z płaskorzeźbą Świętej Rodziny. Drugi dzwon z 1771 roku ma napis i płaskorzeźbę z motywem krzyża, poniżej którego znajduje się Matka Boska.
Dzwonnica i drewniana cerkiew zrębowa mają status narodowych zabytków kultury.
