Drienov stał się siedzibą drienovskiej gałęzi rodu Abów. W samej lokalizacji znajdował się dwór lub parterowy zamek, prawdopodobnie na wzgórzu pośrodku wsi. Być może był to budynek drewniany albo z gliny i drewna. Pewne jest jednak to, że nie mógł zapewnić odpowiedniego bezpieczeństwa. Szczególnie w czasie dwóch najazdów tatarskich. Pierwszy z nich miał miejsce w 1241 roku, a drugi w 1285 roku, w którym zginął Ivanka, syn drienovskiego właściciela ziemskiego Juraja. Najwyraźniej pierwszy najazd Tatarów zmusił rodzinę do zbudowania bezpieczniejszej siedziby, która byłaby w stanie ochronić jej członków przed wrogiem. Na miejsce budowy wybrano zalesione wzgórze nad doliną rzeki Svinki. Niepozorne wzniesienie, znane dziś jako Zámčisko (360 m n.p.m.), ma strome zbocza i jest dostępne tylko od wschodu.
Zamek nie miał przedzamcza, a zatem nie dysponował zapleczem gospodarskim. Świadczy to o tymczasowości jego funkcji mieszkalnej. Dziedziniec miał prosty układ o bokach nieprzekraczających 25 na 30 metrów. Chodzi o typowy przykład zamku, będącego schronieniem ukrytym głęboko w dolinie. Co prawda z dobrym widokiem na część miejscowości Obišovce i dolinę rzeki Svinka, ale bez widoku na dorzecze Hornadu i z ograniczoną możliwością kontrolowania dorzecza Torysy. Z dziedzińca zamkowego można zobaczyć Zamek Kapuszański. Przy podziale dóbr należących do rodu Abów w 1300 roku wzmiankowany jest koszt budowy pewnego zamku Sumus (Drienov), który wyniósł 70 marek (hrywien) srebra. To, czy był to zamek na Zámčisku, czy raczej zamek nad Kysakiem, pozostaje kwestią sporną, ale historycy przypuszczają raczej, że dokument, o którym mowa, odnosi się do zamku Kysak.
Zamek Obišovský wkrótce przestał istnieć. Świadczy o tym materiał archeologiczny niewykraczający poza połowę XV wieku. W tym czasie nad Kysakiem wznosił się już wygodniejszy i większy średniowieczny zamek z przedzamczem. Miał on strategiczne położenie, w przeciwieństwie do Zamku Obišovskiego. Lokalizacja ta pozwalała kontrolować dolinę Hornadu, część doliny Torysy oraz zbieg rzek Svinki i Hornadu, a także szlak z Torysy do Hornadu. Zamek Obišovský w żadnym razie nie mógł mu dorównać i dlatego też nigdy nie został odbudowany.
Część mieszkalną stanowił jednopiętrowy pałac połączony z otaczającymi murami obronnymi, zbudowany na nieregularnym planie, dostosowany do okoliczności, który być może został wzniesiony tak szybko jak cały obiekt. Powierzchnia zamku wynikała z ukształtowania wzgórza otoczonego wykopanym wałem obronnym z fosą o głębokości 2,5 metra. Droga biegnąca zboczem prowadziła do szerszej części wału, gdzie znajdował się prosty drewniany most zwodzony przecinający fosę. Umożliwiał on przejście przez bramę na dziedziniec zamku.
Kompleks zamkowy składa się ze średniowiecznej drogi, muru zamkowego z bramą wjazdową, zewnętrznego wału z wewnętrzną fosą, pomieszczenia dla straży, wieży pałacowej i dziedzińca z cysterną. Na jego terenie znajduje się palenisko z ławkami i drewnianą wiatą, będące przyjemnym miejscem do odpoczynku dla całej rodziny. Z pobliskiego punktu widokowego, znajdującego się na skałach nad meandrującą rzeką Svinka, roztacza się zachwycający widok. Zamek ten jako pierwszy został szczegółowo zbadany przez archeologów. Miało to miejsce w latach 60., a badania prowadził i udokumentował historyk i archeolog Belo Polla.
Zamek Obišovský leży na Szaryskim Szlaku Zamkowym.
