Pierwsza pisemna wzmianka o wsi Fričovce pochodzi z 1320 roku, kiedy to dokonano podziału majątku szlacheckiego rodu Mersów. W późniejszym okresie przez długi czas właścicielami wsi była rodzina Frychów, a pierwszym z nich był Ján Frychy. Rodzina przebywała we Fričovcach do końca XVII wieku.
Renesansowy pałac, który powstał w szczytowym okresie budowy dworów i pałaców na Słowacji, powstał na zlecenie Walentego Berthótego w latach 1623–1630. Plany budynku wykonał budowniczy Michal Sorger z Preszowa. Za czasów Dominika Ghillániego w 1840 roku obiekt został przebudowany.
Pałac jest wyjątkowy ze względu na sgraffitową figuralną dekorację, która została ukończona w 1630 roku przez Martina Waxmana, XVII-wiecznego malarza i twórcę sgraffit. Artysta wykonał swoje dzieło w technice dwukolorowej, z użyciem kości słoniowej i węgla drzewnego. Przyglądając się dekoracji sgraffitowej, można zauważyć, że głowy przedstawionych postaci są nieproporcjonalnie duże względem tułowia. Jest to zabieg celowy, uwzględniający fakt, iż widzowie będą podziwiać dekoracje od dołu do góry.
Pierwotnie pola attyki zdobiło około 150 postaci historycznych i mitologicznych. Wybór postaci był zróżnicowany: można się tu było dopatrzeć antycznych bogów i symbolicznych personifikacji cnót, postaci znanych ze starożytności, a także węgierskiej i polskiej historii. Wśród królów i sułtanów znaleźli się przywódca Jan Žižka i sułtan Amurat. Na frontowej fasadzie artysta umieścił galerię cesarzy Imperium Rzymskiego i wybitnych osobistości znanych z historii Węgier. Na frontowej fasadzie dworu zachował się także sgraffitowy herb rodziny Berthoty – tarcza herbowa z orłem i koroną królewską w dolnej części.
Pałac od północy i zachodu otacza park, od południa i wschodu znajduje się z kolei dziedziniec mający charakter parkowy, który jest trwale połączony z parkiem przez nasadzenia. Oryginalnie park był rozleglejszy, a jego środkiem przepływał potok. W końcowym etapie otoczenie pałacu zostało zagospodarowane pod względem przyrodniczo-krajobrazowym jako park z dziedzińcem, pomysłowym systemem nawadniania, sadem i ogrodami warzywnymi, a także z częściami ozdobnymi i terenami rekreacyjnymi. Oprócz pałacu zachował się dawny młyn i spichlerz.
W drugiej połowie XIX wieku rodzina Ghillányi założyła park przyrodniczo-krajobrazowy w miejscu starszego ogrodu. Wejście na teren parku zostało zaprojektowane w formie okręgu z rondem. Pośrodku przy wejściu znajdowała się niegdyś studnia. Główną osią kompozycyjną parku jest naturalny potok i zasilana z niego fosa z pomysłowym systemem nawadniania i napędem dla małej elektrowni wodnej zbudowanej na początku XX wieku. Podstawowy drzewostan parku składa się z drzew liściastych w wieku od stu do stu dwudziestu lat, z udziałem lipy, kasztanowca i klonu.
Od 1998 roku pałac należy do rodziny Tomków, która obudziła zabytek z prawie czterdziestoletniego uśpienia. Zrujnowany zabytek wymagał generalnego remontu – poprawy statyki, odrestaurowania budynku z zewnątrz i od wewnątrz, remontu zabudowań gospodarskich i rewitalizacji parku.
